Oktober, de meterkast. Alles is hier liefde.

Sinds een aantal jaar overvalt het me. Zo rond de tijd dat de pepernoten niet meer te negeren zijn en dat de was zowel buiten als binnen niet meer droog wordt. Oktober. Steeds als de herfst verschijnt (en de zomer toch echt voorbij is) krijg ik heimwee naar iets wat ik eigenlijk niet eens ken, behalve dan van vroeger. Het bakfiets gevoel. Ik zie kinderlaarzen op een rij. Knapperende open haarden en warme chocomelk. Samen naar de markt en een borrelplank op zaterdag. Gezellige gezinnen waar het een rommeltje is omdat structuur het verliest van liefde en samenzijn. Dat Amsterdamse Hema 'Alles is Liefde' sinterklaassentiment uit elke Nederlandse film. Jullie weten wat ik bedoel toch?

En natuurlijk weet ik dat de realiteit in elk Hema gezin hetzelfde is; broodtrommels vullen, haasten door de regen want op tijd langs de lijn, strijd om schermtijd en bergen bergen was. Toch worden er in mijn beleving altijd gezamenlijk patatjes gegeten op vrijdagavond, hangen er knutsels op de koelkast en vult de geur van koffie en versgebakken koekjes elke dag het huis. Alsof ik vanuit een besneeuwde straat naar binnen loer, naar waar het gloeit en giechelt. Ondertussen gaan ik en mijn vochtvreters de strijd aan met de regen - leven in een bos is leven met de elementen - en kijk ik moedeloos toe hoe de stofwolken zegevieren omdat mijn stofzuiger het begaf en ik nog geen tijd had voor een nieuwe. De CV ketel heeft kuren maar de loodgieter is bezet. De enorme inktvlek in mijn witte tapijt loert me vanuit mijn ooghoek aan. Ik zoek een winterjas maar zie enkel dekbedden met mouwen op het scherm. Werk stapelt torenhoog op (want niet te combineren met herfstvakantie). De hamster moet verschoond. De Mexicaanse saus mislukt dus we eten wraps met kaas. Het gras groeit ook nu nog door. Berichtjes blijven onbeantwoord. Mijn lontje is kort en mijn kleine krijgt dat op zijn bord. Wat ik op zo'n dag heel even zou willen doen - en nogmaals, als je de film 'Alles is Liefde' niet kent, gaat dit misschien aan je voorbij - is mezelf in de meterkast verstoppen. Als ik die had. En dat er dan iemand op de deur klopt en zegt; kom nou toch gewoon eens even hier, schat! En dan een knuffel, alles laten voor wat het is of het gewoon even samen doen. Douwe Egberts jingle eronder, alles goed.

Oktober. De maand waarin mijn kleine meisje zich schitterend verstopte in mijn hart. Het voelt al lang niet meer zo rauw. Wel is er nog steeds een beetje heimwee naar iets wat ik niet ken. Ik ga met de camper op pad en mijn zoon vraagt waar zijn zusje dan had moeten slapen. En wie ik dan liever vond. Allebei in het grote camperbed, lief kind. En allebei even lief, lief kind. Tenminste, als ik oma mag geloven. Zij zegt dat met elk nieuw kind de beschikbare liefde zich op magische wijze verdubbelt en er altijd genoeg is voor iedereen. Dat je van elk nieuw kind evenveel houden kunt, zelfs als je dacht dat dat onmogelijk was. Ik had het graag ontdekt. En ik weet.. deze waarheid is universeel en overal en van iedereen. Op het nieuws zie ik de man met het plastic zakje. Daarin zijn twee kinderen, na een aanslag. Verdubbelde liefde. In een zakje. Het beeld heeft op Instagram zijn ronde al gedaan, de woorden zijn al geschreven. (Lois Kruidenier schiet wederom raak, haar gedicht post ik hieronder.) Ik kan het nooit meer niet meer zien. En ja, een plastic zakje beschrijft pakkend, beeldend. Maar al duizenden kinderen gingen het voor. Ik kan het niets eens bevatten. Weg samenzijn op vrijdagavond. Weg met zijn allen in het grote bed. Weg huis om stof te zuigen. Weg broodtrommels om te vullen. Weg gloeiende warmte. Weg gelach achter beslagen ruiten. Stuurloze verdubbelde liefde. Niets meer om vast te houden. Nooit geen knutsels meer. Hartverscheurend heeft er weer een betekenis bij gekregen. Een betekenis die ik niet ken. Opnieuw kijk ik om me heen. Naast de bank een wasmand, de ongevouwen was als een muffintop. Ook hier zal structuur nooit winnen van gezelligheid. Mijn kleine ligt te knorren in het grote bed. Zonder zusje. ("Zusjes zijn toch heel irritant!") Maar met Kwispie en Tekkie en een vriendje in het logeerbed. Het is vakantie dus het mag. Het is warm genoeg. Het is veilig. Het is goed. Ik kom uit de meterkast. Draag een t-shirt van mijn lief en heb nog geen jas nodig. Alles is hier liefde. Stofwolken en vlekken zijn een teken dat hier wordt geleefd. GeLEEFd. En wraps met kaas is eigenlijk gewoon hetzelfde als patatjes op vrijdagavond.