Elk jaar aan het einde van maart staat de magnolia in bloei. De bloemen zijn een tedere, zachtroze verwijzing naar het kleine meisje dat geboren zou worden in april 2018. Een magnoliaboom in plaats van een meisje is natuurlijk niet zoals het zou moeten zijn.
Maar het is wonderlijk hoe verlies zich verweeft met je hart.
Hoe geduldig en zacht het is. Hoe het net zo lang en liefdevol wacht tot je er klaar voor bent het vurige verzet, het eindeloze rennen, het verdoven en bevriezen op te geven. Tot het als een gouden draad je hart door mag reizen, en, steek voor steek, alle gebroken stukken aaneen rijgt en tot leven brengt. Ook de kamer waar je liever niet komt. Ook de hoek met weggemoffelde schaamte. Het deel waar diep verlangen sluimert. Waar doorleefd liefhebben nog zachtjes slaapt. Waar dankbaarheid een liedje neuriet, net te zacht om het te horen. En waar het lef om je fouten toe te geven zich schuilhoudt achter de angst om naakt te komen staan.
Alle angst, alle moed, al het vuur, alle liefde. Alles tot leven. En dan opeens, zo'n vijf jaar later, bekijk je het van een afstandje. Wat je ziet is goud. Het is prachtig.
Ik verzamel de afgevallen bloembladeren van de magnolia om er thee van te maken. Dat schijnt rustgevend te zijn. Ik bedoel, ook een 'alleshart' heeft wel eens stress. Net als ieder ander uniek, al dan niet gebroken, doorweven hart. Met een glimlach op mijn gezicht voel ik het draad in het mijne even opgloeien en fluister ik; dankjewel meisje. <3
