We fietsen samen op één vouwfiets naar Utrecht Centraal. Knap wel. Tegen een achtergrond van blauwe lucht koldert een meeuw. "Hé, de stad klinkt als de zee!" roept mijn zoon uitgelaten. "Moet je voorstellen dat de zee dan ook klinkt als de stad!" Hij lacht hard. Hij is in een uitstekend humeur want in de trein wacht hem het vooruitzicht van - bij hoge uitzondering - een half uurtje spelen op mijn telefoon. Het was ook de reden dat hij om vijf uur al wakker was, klaar om de gedane belofte te innen.
We nemen plaats in de stiltecoupé. Fijn. Een zachte zondagochtend waarin het landschap en de opkomende zon in alle rust voorbij glijdt. Hoopte ik. Schuin tegenover me zit een gezin met twee kinderen. Het meisje lijkt met haar schattige bril een beetje op een roze uiltje. Ze kleppert in een hoog tempo met de ijzeren deksel van de prullenbak. De vader praat probeert met een tergend langzame stem het vragenvuur van zijn zoon bij te houden. Op de stoel voor me vindt mogelijk een ochtendritueel plaats wat ik nog niet ken. Een vrouw wrijft een paar minuten lang ruw in haar handen, gevolgd door een snelle stroken door haar haar en het zo'n tien minuten lang non-stop kraken van een plastic zakje. Er gaan telefoons af, in de verte klinkt een Franse serie en minstens de helft van de reizigers hoest uit volle borst. Met uitzondering van de afwezige stilte op de stoel links en rechts naast me, is de stiltecoupé een kakofonie van geluid. Ik kijk naar rechts. Een oudere vrouw met een hoedje en een fleecevest vol harten is in haar telefoon gedoken. De hele treinreis lang. De prachtige zonsopkomst, de uitgestrekte velden, de mogelijkheid om hele woonwijken - en misschien het leven - te overzien; het glijdt aan haar voorbij. Ik kijk naar links. Mijn lieve zoon is in opperste concentratie zijn 'Brawls' aan het verslaan. (Of wat hij dan ook precies speelt.) Geen vragenvuur, geklets of gezeur om een snoepje. Het lukt me zowaar om wat te lezen. Maar dit speciale tripje naar zee, hij krijgt er niets van mee. En dit kleine avontuur samen beleven lukt me niet in mijn eentje. Temidden van de herrie ben ik gevleugeld door coconnen van stilte. En heel eerlijk, als ik mijn telefoon niet uit handen had gegeven, had ik nu ook de NS app, Instagram, Whats app, mijn mail en nog een keer Instagram gecheckt. Niet veel later zit ik in de woonkamer van mijn lieve vrienden. Drie kleine roeptoeters spelen naar hartelust. Volume voluit. We maken een grap, iets met oase van rust. We proberen met halve zinnen een gesprek te voeren. We fietsen naar zee. Roeptoeters in de bakfiets mee. Het wiebelt, schreeuwt, rent en springt de hele dag. Meeuwen krijsen. Zand en gelach vliegt om onze oren. Het is verrukkelijk. Een stad die klinkt als de zee lijkt me zalig. Een zee die klinkt als de stad...ach wat maakt het uit. Het ware leven, het leven buiten een scherm, maakt soms gewoon teringveel herrie.
PS 1: Maak niet dezelfde Rookie-mistake als ik en beloof je kind nooit de dag van te voren iets fantastisch leuks. Beter verras je hem gewoon op de dag zelf. Het levert je zeker drie uur slaap op. PS 2: Ik heb door het schrijven van deze blog dus geleerd dat meeuwen 'kolderen'. Wist jij dat?