De dag voor kerst. De dag van kerstavond. Een ochtendwandeling in de stad die ooit de mijne was. Het miezert. Huizen zijn bezaaid met kerststerren en de hele stad jogt een rondje singel, zo vlak voor het kerstdiner.
In het park zit een oudere man op een schommel. In zijn handen een grote maar lege shopper. Door zijn beregende glazen staart hij wezenloos voor zich. De schommel schommelt traag en mijn hart breekt een beetje. Of is hier juist troost te vinden? Jezelf schommelend wiegen op de dag voor kerst. Ik weet het niet. Een groep hangjongeren (maar dan van middelbare leeftijd). Oogcontact, een onverwachte glimlach. Een opmerking over het geweldige weer. Een vader die zijn kind leert dat je ook vreemden om een high five kunt vragen, als je dat wilt. Ik ben proefkonijn. We missen elkaar op een centimeter en proberen het opnieuw. Een dalmatiër, een omgekeerde wandelende witte kerst.
Een boom in bloesem en duidelijk weer eens in de war. Veel te vroeg voor lentesneeuw, de winter moet nog komen. En toch zo mooi.
Een ontmoeting in een winkel. Een vrouw die de dag ervoor haar vriendin begraven moest. Tranen, weggeslikt. Zwarte koffie. Onhandig gekozen woorden over hoe jezelf te dragen. Te weten dat je kunt kiezen welke paadjes in je hersenen je bewandelt en met bloemen bezaait. Een bedankje voor deze start van de dag, de drukste van het jaar. Thuiskomen in de stad die ooit de mijne was. Een croissant. Een warme douche. Marc Broussard. De stem van mijn lief. En van een geweldig lieve vriendin dit gedicht, gevonden op Vlieland aan zee;
Zilte zoute tranen, sta niet stil maar dans je dag.
Vier het leven, dankbaarheid, verzandt plots in een schaterlach
❤️
Fijne kerst lieve mensen.
