Hoe alles glipt.

Mijn schaduw wil steeds minder met me te maken hebben.

Het licht is strelend, teder, nergens genadeloos. Een hoopje strand glijdt uit mijn schoen. Ik waag een kans en grijp het vast.

Tevergeefs.

Tussen mijn vingers natuurlijk.

Ik denk aan vieze kibbeling, een glinstering, een zindering. Aan zee, wier, zon en zalig. Aan koud bier. Een bitterbal. Een gloeiend hete duinopgang. Een meeuw met een missie. Een vos in de tent.

Aan zilte zoenen. Met het donker versmelten en vuur in de nacht.

Ik denk aan kalkstenen muren. Aan schatten verborgen. Aan niet weten waar te belanden. Ontdekkende handen.

In ogen verdwijnen en uren verliezen. Aan hou me vast. Dichter dan bij, wijn, croissants in de morgen.

Ik denk aan nooit overvallen door enig verstrijken. Aan dagen met warmte bevriezen. Aan geluk als een polaroid. Aan even leven buiten de tijd.

Of als dan toch, elk ochtendgloren. Dit gloeiend hart opnieuw ontmoeten. Dit gouden alles nooit meer kwijt. Ik denk aan hoe alles zand is. Aan hoe alles glipt. Ik dank aan al dit denken. Aan dankjewel gouden gloed. Aan dankjewel vos, zand, duinopgang.

Verloren nacht. Gevonden geluk. Ik draag ze met aandacht je nakomers door.

Wacht je met open armen af.

Tot de cirkel weer rond is.

Dag lievelings. Dag gouden gloed. Dag zomer. Dag.