Het is dinsdagochtend. Ik vouw de was en ik weet het zeker. Er bestaat een parallelle sokkendimensie. Een plek waar sokken er stiekem tussenuit glippen om een nieuw leven op te bouwen. Alleen en vrij van de verwachting eruit te zien als een ANWB-set. De andere sok blijft achter met de vraag; wie ben ik eigenlijk? Zo in mijn eentje? De poort naar deze vrijgevochten dimensie bevindt zich, vanzelfsprekend, in de wasmachine.
De waarheid is dat ik natuurlijk geen idee heb waar de sokken zijn. Kwijt. Terwijl, ze gingen toch écht twee aan twee de wasmand in. Als ware het de ark van Noach. Ik ben er nog niet klaar voor om te accepteren dat ik het antwoord nooit zal weten. In mijn playlist komt - hoe toepasselijk - het lied 'The Place Where Lost Things Go' voorbij. (De bewerking van Jamie Cullum, origineel van Emily Blunt)
Do you ever lie
Awake at night?
Just between the dark
And the morning light
Searching for the things
You used to know
Looking for the place
Where the lost things go
Do you ever dream Or reminisce? Wondering where to find What you truly miss Well maybe all those things That you love so Are waiting in the place Where the lost things go
Blijkbaar ben ik niet de enige die zich afvraagt waar dingen heen gaan als je ze verliest. Sokken en contactlenzen zijn daarbij nog vagelijk te verklaren. Waarschijnlijk zien we ze door onze eigen slordigheid over het hoofd. Maar.. hoe zit het met andere dingen die je verliest? Dromen? Het vermogen om dingen op een bepaalde manier te zien? Verlangens? Onschuld? Alle tijd van de wereld? Onze oh zo lieve dierbaren? Een zwangerschap? Geliefdes? Je gezondheid? Relaties? Ze kunnen allemaal verdwijnen. Heeft elk verlies een eigen plek?
"Well maybe all those things that you love so, are waiting in the place where the lost things go"
We verliezen allemaal. Klein, groot, verwacht of rauwer dan rauw op je dak. Bestaat er - zoals in het lied - één plek der verloren dingen? En wacht alles daar op ons? Zijn mijn relatie, mijn twee kindjes in het licht, enkele van mijn dromen, mijn 'alle tijd van de wereld' en mijn grote tas met videobanden met vakantiebeelden van vroeger daar? Ik denk dat het net is als met de avontuurlijke sokken. Ik weet het gewoon niet. Ik vind het fijn te geloven dat mijn sterrenkindjes in het licht zijn. Maar hoe zit het met de rest? En waar zijn jouw 'kwijte' dingen?
Maybe all you're missing lives inside of you. Dat alles in ons voortleeft is een fijn idee. Maar misschien doet het er niet eens toe. Want is het niet zo dat voor alles wat je kwijt raakt je ook iets terug krijgt? Het is een natuurkundige wet dat alles energie is en dat energie niet verloren kan gaan, slechts transformeren. (Voor als je het echt wilt weten; het is de eerste wet van de thermodynamica, ook wel Eerste Hoofdwet genoemd. Dit stelt dat energie niet verloren kan gaan of uit het niets kan ontstaan. Danku Wiki.) In plaats van ons af te vragen waar de dingen zijn gebleven kunnen we misschien zien wat er voor in de plaats kwam. Wat we terug kregen voor elk verlies dat we helaas moesten nemen.*
Nieuwe dromen. Het vermogen om dingen anders te zien. Een gevoel van voluit leven. Het ontdekken van andere routes. Een stapje dichterbij komen van mensen van wie je al zoveel hield. Zeggen wat je nooit durfde te zeggen. De zekerheid dat je alleen nog maar een schitterende herinnering hebt om op terug te vallen, een herinnering die geen enkele oude videoband nog kan verstoren. Grotere dankbaarheid voor kleinere dingen. Een jasje uitdoen. Het is in sommige gevallen het verlies meer dan waard. In andere gevallen moet je het er simpelweg mee doen, ook al schreeuwt alles in je dat het anders zou moeten zijn.
"Dingen gaan kapot, en soms worden ze hersteld, en in de meeste gevallen realiseer je je dat ongeacht wat er kapot gaat het leven zich zo herschikt dat je gecompenseerd wordt voor je verlies, soms op prachtige wijze." - uit: Een Klein Leven, Hanya Yanagihara.
Begrijp me niet verkeerd. Ik wil geen enkel verlies bagatelliseren en ben bovendien niet in de positie dit te doen. Het is, denk ik, de kunst het verlies volledig te nemen met alles wat daarbij hoort en daarnaast proberen de schoonheid te zien in dat wat je ontvangt. Ook ik werd overladen met onverwachte wendingen en nieuwe ontdekkingen. Waarvan de mooiste er al die tijd al was.
Ja natuurlijk. Het is te cliché voor woorden. Maar ik ben zo dankbaar dat ik zelf heb mogen voelen wat er overal geschreven staat. Dat ik juist door de pijn heen open kon breken en meer dan ooit de liefde kan voelen. Dichterbij dan het kloppen van mijn eigen hart. Hoe meer ik leef hoe minder ik weet. Maar het volgende kan ik toch met zekerheid zeggen; zelfs als je meer kwijtraakt dan je lief is, de liefde blijft gewoon. Onveranderlijk en onverstoorbaar. En hetzelfde geldt dus ook als je struikelt over je geluk en de nieuwe mogelijkheden; de liefde blijft. Onveranderlijk. Zelfs als je het niet voelen kunt en als je alles stom vindt is het er stiekem toch. Onveranderlijk. Als altijd.
De liefde blijft.
En de rest? Dat is maar net hoe je het bekijkt. Als het aan de wet van thermodynamica ligt blijft de rest ook. Zij het in andere vorm. En ik heb werkelijk geen idee wat dit voor de verdwenen sokken betekent. Jij?
*(Ik schrijf trouwens heel bewust over 'je verlies nemen.' Manu Keirse beschrijft dit als de eerste rouwtaak; je verlies onder ogen zien. Manu lijkt overigens opeens heel 'hip', ik kom hem overal op social media tegen. Na het accepteren van het verliezen van een persoon heb je nog het volgende te doen; de pijn ervaren, je aanpassen aan de wereld zonder die persoon en opnieuw leren genieten van je leven met de persoon die je zo mist in je hart.
Comments