Volledig doorweekt van de stromende regen zit ik bij de kapper. Niet voor een nieuwe look maar voor een mini-concert van harpiste Jolijne Viergever met getalenteerde vingers en breekbare stem. Zoon op schoot, appelsap, pepernoten, een glas champagne. De vrouw speelt onder de vlag van het Smartlappenfestival, maar weet ook zonder tijgerprint en bier recht in het hart te raken. Haar vingers beroeren de snaren en daarmee ons gemoed. En terwijl de zoon halverwege van verveling van de stoel glijdt, neem ik nog een slok van mijn bubbels en beleef ik een klein geluksmoment. Jolijne spreekt over de tijd en vergankelijkheid. Ik zie mijn nietsontziende TL-licht reflectie in de spiegel en voel al waar het heen gaat. Hoe de tijd geen enkele rekening houdt met verlangens en dromen. En ook niet met bittere noodzaak. Niet met even op adem willen komen. Niet met zo gelukkig zijn dat je voor altijd wilt leven. Niet met schoonheid. Niet met machteloos uit alle macht even willen stilstaan of - beter nog - een stap terug. Een dag, een week, een jaar. En hoe graag we de tijd willen vangen. Onder een stolp. Als in een 'schuddebol'. Gevuld met dwarrelende glitters en dan voor even of voor altijd bewaren.
Ik dwaal af en zie mijn sneeuwbollen voor me. Gevuld met onervaren ogen, een huid zonder sporen van dat wat gebeurde. De geur van een baby. Mijn juffie op school. Languit op de grond van het lachen. Op een hete zomerdag je benen branden aan de leren stoelen van de goudgele Mercedes Benz. De zee. Een eerste zoen en dat je moeder letterlijk om de hoek komt kijken. De geur van een ander continent. Afstuderen, crowdsurfen, een heel erg gebroken hart. Groots winnen, grootser verliezen. Zelf moeder worden en alles anders zien. De sneeuwbol gevuld met echte vriendschap. De bol vol met open hart en begrijpen wat liefde is. Sterren kijken in de himalaya, boordevol heimwee naar huis. Een nieuwe kans krijgen. De wereld met al haar onbegrijpelijke zeer. De momenten dat het leven je recht in je giechel staart. De bol met geen ontkomen aan. De dag erna ben ik moe en chagrijnig. Ik weet niet goed waarom. Soms is het zo. Toch voelt het alsof ik tussen de regels door leef. In de witruimte. Niets te vangen voor later. We liggen elkaar dwars, explosies op de loer. Dan maar samen film kijken op de bank. Tergend langzaam en nietsbetekenend gaat de dag voorbij. Tot ik schrijf en vooruitblik op wat hopelijk heel veel later is. Geen eer meer te behalen aan al die dingen waar ik ooit met trots mijn naam aan verbond. Rimpels vol overgave. Mijn laatste zoen gegeven. Genoeg verlies geleden en alle nieuwe kansen opgebruikt. Het leven lang genoeg aangekeken in de hoop dat ik wel echt begrijp wat liefde is. Ik zie mezelf staan voor al mijn bewaarde herinneringen. De zee, de zoenen, het winnen, het verlies, de stoelen van de hete Benz. En ik besef me dat ik de belangrijkste vergat; de gewone dag. De chagrijnige dag. De tergend langzame, nietszeggende dag. Omdat elke piek vanuit de middenlijn ontspruit. Omdat elk dal op de middenlijn weer thuiskomt. Omdat de chagerijnige dag achter de schermen de onzichtbare sterspeler blijkt te zijn. Het toneel waarop de herinnering schittert. Omdat de nietszeggende dag voorafging aan elke eerste zoen, de geur van een nieuw continent, het begrijpen wat liefde is. Omdat het allergrootste deel van dit magische, mooie en vaak schurende leven zich afspeelt tussen de regels en steeds maar voortkabbelt als een heel gewone dag. Mijn jeans, nog steeds nat van de regen, heeft geen zin om te drogen. Mijn kleine zoekt mot en ik ook. We eten zuurkool met - ik durf het haast niet op te schrijven - knakworstjes uit blik. (Ik heb een excuus lieve mensen; de voorraadkast moet leeg.) We fietsen een rondje, spelen een spelletje, breken eindelijk open en lachen hard. Vandaag is misschien wel meer dan gisteren de pepernoten en champagne waard. Vandaag is een prachtige, sterspelende, nietszeggende, oersaaie dag. En als iemand antwoord heeft op de vraag waarom je er onder de lamp bij de kapper altijd op je belabbertst uitziet, dan hoor ik dat graag.
