Meestal rood, soms met glitters.

In mijn ideale plaatje kom ik opdagen, altijd en elke dag. Voor het leven. Zonder verstoppen. Zonder mijn blik af te wenden. Met rechte rug en een open hart. Kijk ik goed en zie ik steeds opnieuw dat iedereen - inclusief ikzelf - zich zo gedraagt als hoe hij zich van binnen voelt. In mijn ideale plaatje blijf ik wakker. Heb ik het lef het licht te laten branden precies daar waar het - in mij of om mij heen - schuurt. Komt de onderste steen altijd boven. In mijn ideale plaatje ben ik wijd open voor het leven, precies zoals het is.

Soms lukt het goed. Soms minder. En soms is wijd open zijn naar de wereld gewoon niet te doen. Dan weet ik niet meer wat ik moet voelen, moet zeggen en ik heb ook geen antwoord op de vraag of dat anders zou moeten zijn. Het enige wat dan helpt is het verkleinen van mijn radius. Ik schreef het al eens eerder. Als de wereld bestaat uit verbrokkelend hartzeer en voelt als een tragisch absurde poppenkast, dan weet ik waar ik kijken moet; dicht, dichter, heel dichtbij. Ik ben bij het concert van mijn lief en zie hoe voor mij een vrouw haar hoofd zachtjes op de schouders van haar man legt. Ze reisden een paar weken ervoor samen 500 km. naar Den Haag om er op de snelweg te zitten voor de toekomst van hun kinderen die ze los van elkaar kregen. Iets verderop danst een grijze man met snor en geruite bloes in zijn eentje voorzichtig en vreselijk uit de maat. Het ontroert me.

Ik ontvang van een lieve vriendin zomaar een foto van de uitgeknepen citroentjes die ik in een Oostenrijks restaurant van haar bord stal om op te smikkelen bij mijn jaarlijkse Wiener Schnitzel. De citroentjes vertellen me; ik waardeer jou en onze vriendschap en al het raars dat erbij komt kijken. Ik glimlach. Het raakt me.

Ik denk aan mijn - inmiddels 76,5 km verderop wonende - Buuf. (Op wonderbaarlijke wijze ben ik gezegd met de mooiste vrienden met de grootste harten en het meest in de marsen.) En Buuf, zij steelt en regelt de hele show. En ze is er. Altijd. Voor al haar liefsten. En met al dat talent en al dat hart denk ik dan aan hoe ze al 15 jaar (of langer!) op dezelfde manier haar nagels lakt. Nooit zoals in de magazines. Helemaal zoals zij. Meestal rood, soms met glitters. En soms zit het op één plek net heel ietsje over het randje. Voor mij is dat liefde.

Er zijn lieve mensen die weten dat ik niet van koken hou. Ze geven me regelmatig gevulde tupperware mee. Curry. Pastasaus van tomaten uit de tuin. Macaroni. Drop. Alles om de week door te komen met ietsje minder stress en iets meer liefde. De tank van mijn campertje - inclusief reservesleutel gestald bij mijn ouders - vult zichzelf op magische wijze vanzelf. Mijn zus staat in de regen mijn chalet te wassen en ik ontvang voicememo's met inkijkjes in levens en altijd ergens een confetti aan lieve woorden.

Ik zie hoe mensen om me heen ieder op hun eigen manier omgaan met de veelheid van de wereld. Door stem te verheffen, op de barricaden te gaan. Petities te delen. Stil te blijven. Het niet te weten. Overweldigd te zijn. Geen ruimte te hebben er überhaupt iets van te vinden. Of niet het recht voelen een mening te hebben omdat het ons verhaal niet is. Het gigantische voorrecht veilig en samen te zijn bijna te groot om aan te nemen. Gewoon door te gaan met het vullen van broodtrommeltjes. Een beetje extra bewust van die knuffel in de ochtend, vredig slapende gezichtjes in de nacht. Ik zie hoe iedereen op zijn manier zoekt naar wat juist is. Naar hoe de warmte van de zon te voelen in een wereld waar bewolking soms de overhand neemt. Mijn kleine jongen bedenkt een uitvinding voor me; een draaimolen waar ik dan in kan zitten en ook de was aan kan hangen. Zodat deze lekker snel droog wordt. Liefde. Zijn bril ietsje scheef. De kinderlijke tederheid waarmee zijn kleine vingertjes de haartjes van Hamster Pluis aaien, wetende dat dit de laatste keer is dat hij dan kan doen. Liefde. De tranen op zijn wangen. Liefde. Deze week ben ik wijd open. Maar enkel voor alles van dichtbij. En als dat genoeg is en ik me ervan verzekerd heb dat er in essentie goedheid en liefde is, dan ben ik klaar om opnieuw op te kijken. En ondertussen hoop ik dat alle liefde die verstopt gaat in de kleinste dingen tevoorschijn komt, zich verzamelt, samenvoegt, oprukt en een grondoffensief uitvoert daar waar het het allermeest ontbreekt.