(geschreven in het vroege voorjaar van 2022)
We staan op het dakterras van haar atelierwoning, de stad ver onder ons. Felle ogen, eigenwijze blik. Binnen drie minuten komen we tot de kern van de zaak; hoe het moederschap een appeltje schilde met ons ego. Zij destijds gevierd kunstenaar in Londen. Een leven vol high-end feestjes in galeries en vele vrienden die stuk voor stuk de hemel bestormden. Ik inmiddels zonder exposities en vunzig atelier (omdat ik kunst maken opeens een egoïstisch ding vond) maar desalniettemin een identiteit opgehangen aan eigenheid en een vintage shirt. Ik achtte me vrij en oh zo hip in alle eenvoud. Koffie bij The Village (geheel in thema, where else) en de bloemenmarkt op zaterdag, tekenen tot diep in de nacht, groezelige biertjes in smoezelige bars.
Laat me als eerste noemen dat het een immens, onvoorstelbaar wonder en geschenk is om een ienieminiemensje voor het eerst in de ogen te mogen kijken. Het is magisch en waarachtig en groots. En het is een uitputtende dagtaak. Want opeens, vijf jaar laten, bekijk ik mezelf van een afstandje. En it ain't a pretty sight. Uitgeblust en grijs breng ik na de zoveelste gebroken nacht mijn zoontje naar school op mijn elektrische tweewieler. Ik zie eruit alsof ik rechtstreeks uit het truttige deel van Bilthoven kom, maar dan de goedkope versie. De waarheid is bovendien dat ik in een chalet woon. Dat is een mooi woord voor stacaravan. (Een prachtig chalet, dat moet gezegd.) Want ja, de liefde was ook mislukt. Mijn God, ik ben de falende burgerlijkheid zelfde. Mijn eigen nachtmerrie. Diep van binnen zit nog wel ergens de vrijere versie van weleer – inclusief pronte borsten - maar het lijkt of zij de enige is die wél slaapt.
‘It breaks you right’? De prachtige kunstenares uit Londen kijkt me aan - of eigenlijk dwars door me heen - met haar heldere groene ogen. Ook zij deelt co-ouderschap met de vader van haar dochter. Het geeft haar de ruimte om weer kunst te maken. Een stukje terug te vinden van dat deel van zichzelf. Een stukje wat ik nog niet gevonden heb. We kijken uit over Utrecht en ze vertelt me hoe ze zichzelf opnieuw moest ontdekken. Veel te vroeg zwanger werd ze omgeven door vrienden die gestaag doorgingen met exorbitante feestjes en het openen van exposities. Andere moeders waren in geen velden of wegen te bekennen. Ik voel met terugwerkende kracht haar verlangen naar de wijde wereld als je zelf midden in de nacht met een baby aan je tet uit het raam staart. Hoe je stukje voor stukje je identiteit weer bij elkaar moet rapen, af moet stoffen wat nog past maar vooral moet laten liggen wat misschien wel nooit meer voor jou zal zijn. Een daar op dat dakterras vormt zich een verbinding tussen harten van moeders én een gedeeld en vurig verlangen naar een avontuurlijk leven. Een leven vol eigenheid en ontwikkeling. Een vrijer leven. En toch....
Toch ook niet meer willen ruilen. Nooit meer. Zij niet. Ik ook niet.
Of gewoon exact hetzelfde kiezen als je opnieuw de kans zou krijgen. Keer op keer je handtekening zetten onder die waarachtig uitputtende dagtaak. Het aanpakken met beide handen en een beetje heimwee in je hart.
Omdat we allebei hebben ervaren dat volledig gestript worden van alles waarvan je dacht dat het bij je hoorde, kristalhelder maakt wat overblijft. Zo allesomvattend eenvoudig. En dan kun je opnieuw gaan bouwen, op een fundament van echt. Een fundament wat bestaat voor iets groters dan jezelf. Het vintage shirt is leuk voor erbij. En je voelt je uitgeputter en rijker en grijzer en completer en voller van liefde dan je ooit hebt gedaan.
Het is kunst eigenlijk.
