Er stond een oude appelboom. Een bankje eromheen getimmerd. Een kat erop. Avondschemering. Maar het had ook ochtendzon kunnen zijn. En dan een dampende kop koffie. Zelfgebakken brood. Zorgeloosheid. Een boerderijtje met hangoorkonijnen. Spelende kinderen. Een glimlach op je gezicht. Rimpelige, charmante man ernaast. Elkaar door en door kennen. Oude handen, gouden hart. Een simpel, klein, voldoenend leven. Ik herinnerde me hoe ik vroeger altijd geloofde dat het zo zou zijn. Eenvoudig geluk. Kabbelende tevredenheid. Een glimps van een oud verlangen kwam voorbij. Maar het kwam niet alleen. Het kwam met het besef dat ik inmiddels weet dat ook een klein leven uit heel veel verschillende lagen bestaat.
Vanmorgen dronk ik koffie met een vriendin. Tranen in haar ogen om de wereld die er voor onze kinderen zal bestaan. We aten een ingewikkelde citroen-chiazaad koek.
Ik zag de buurvrouw opnieuw haar muren witten. Ze vertelde me ooit dat ze dit doet als haar verliezen niet dragen kan. We maakten een praatje. Maar oplossen kon ik het niet.
Ik zag een meisje aan de hand van haar vader (waarschijnlijk voor de zoveelste keer) in tranen afscheid nemen van haar moeder. Weer een week waarin er iemand gemist moet worden. En natuurlijk zag ik eigenlijk mijn kleine lieve monster.
De ontdekking dat mijn – misschien naïeve – appelboomdroom een beetje afgebrokkeld is, voelde vandaag opeens alsof er iets dierbaars vertrokken is.
Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf. Maar blijkbaar moet ik er wat mee. Het leven voelen. Alles ervan. Er zijn tijden geweest dat ik het niet kon. Dat ik me voelde alsof iemand me in een groot en grauw en beetje muffig dekbed had gerold. Tot ik er echt geen ene zak meer aan vond. Het idee van appelbomen en dampende koffie ver in mijn achteruitkijkspiegel. Toen moest het roer om. Al mijn lef uit de kast trekken en alle monsters aankijken die erin verstopt zaten. Opnieuw leren voelen dus.
En dat is kwetsbaar. Naakt. Want het leven is opeens zo.. écht. Het is rommelig. Het is niet weten. Het is onderuitglijden. De verkeerde keuze maken. Het is kwijtraken. Het is missen. Het is beven van. Het is radeloos. Het is dwars door je heen. Het is soms te rauw om aan te kijken. Het is de pijn van de ander niet kunnen dragen. Het is onmacht. Het is falen.
Maar het is ook zacht. En teer. En zoeken. En vinden. En avontuur. En warmte. Steeds een stukje verder openen. Ontdekken. Een schaterlach. Blikken van herkenning. Een knuffel, maar dan op rechts, hart op hart. Plakkerige kinderhanden. Een knipoog. Wakker worden in de buitenlucht. Het is: ‘Ik hou van jou.’ En het dan niet durven zeggen. Het is croissantjes in bed. Met kruimels. En het is liefde. En ook in de liefde een rommeltje maken. En dan is het nog steeds liefde.
Het is oude appelbomen met bankjes eromheen. En op het bankje zitten met je geliefde. Naar je kinderen kijken en al hun pijn willen dragen. En het niet kunnen. En de zorgen om de wereld aan je voelen knagen. En toch je dampende koffie drinken. Je rimpelige hand in die van de ander leggen. Weten dat je fouten hebt gemaakt. En dat het toch goed is.
UIt mijn oordopjes klinkt Janne Schra met het Noordpool Orkest, met de vertaling van het gedicht 'Afsluitdijk' van Vasalis.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
Ik glimlach. Mijn hart voelt alles tegelijk. En nu ik erover nadenk; misschien ben ik mijn toekomstbeeld niet kwijtgeraakt. Misschien heb ik enkel gevonden. Misschien is er geen toekomst maar alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
Comments