Dinsdagavond. Appelcider, muggen, dat soort zaken. Een fijne vriendin en ik zaten op de veranda en spraken over het leven en daar waar het worstelen is. En ik zag de rode draad. Al die stapels ideeën die we in ons hoofd halen. Ideeën over hoe het zou moeten zijn. Ideeën die we met zijn allen zo gemaakt hebben. Over goede moeders zijn. Goede partners. Geslaagde kinderen. En succesvolle werkers. Richting kiezen, een enigszins samenhangend CV (en gezin) opbouwen, doorgroeien, lekker verdienen. En dan op je 50e misschien de joker trekken door na het succes te kiezen voor een omscholing en iets wat meer vervulling geeft. En daar is de laatste jaren - in ieder geval in mijn wereld - nog een idee bij gekomen; het monetizen van je zielsmissie. Wie op Instagram enigszins in dezelfde contreien ronddoolt als ik krijgt het elke dag voorgeschoteld; die éne kans om eindelijk te ontdekken waarvoor je hier op aarde bent. Je purpose te vinden én er je werk van te maken. Je bedoeling leven en de knaken pakken.
En natuurlijk. Ik geloof oprecht dat er mensen zijn die geleefd worden door iets groters dan zichzelf. Die kraakhelder weten wat ze te doen hebben, alles geven én er heel succesvol mee zijn. Dat het door hen heen stroomt. En het is oprecht prachtig. Maar… hoe zit het dan met alle broodnodige verfmengers, factuurbetalers, middenmanagers, thuisblijfmoeders? De begeleiders, lampenverkopers, studieboekenschrijvers, stukadoors? Worden daar zielsmissies geleefd en gemonetized? En zo niet, waar zit dan de waarde?
Waarom wordt ons constant het gevoel gegeven (of beter; laten we het aan ons kleven) dat onze waarde schuilt in dat wat we doen en bereiken? En wat als dat wat je doet – om welke reden dan ook – verdwijnt? De afgelopen jaren heb ik veel jassen afgelegd. Ik ben werk niet meer als kunstenaar, succesvolle praktijkeigenaar of als ateliermakelaar met zoveel wonderlijke mensen. Ik ben geen gestaag klimmende lijn. Geen carrière tijger. Geen samenhangend geheel (of gezin). Geen succesnummer. Volgens hoe het zou moeten zijn.
Maar… vlak voor dat ik slapen ga, kijk ik naar zijn slapende gezichtje. Ik strijk zijn haren, herinner me het mooiste moment van de dag. Dat ik hem écht zag. Daar vind ik de bedoeling.
Mijn versgeboren nichtje in mijn armen. Tranen vangen van een vriendin. (Figuurlijk dan.) Zorgen voor een glimlach bij de ander. Zonder oplossing luisteren naar de worstelingen van mijn lief. De avond inademen, wetende dat dit de enige avond is die precies zo is als deze. Bedoeling.
Plezier hebben in en dankbaar zijn voor het werk wat ik elke dag mag doen. Beseffen hoe een voorrecht het is; rekeningen kunnen betalen, eten op de plank, een kind in een warm en veilig bed. Voor mij de bedoeling. Totaal eerlijk zijn over waar het wringt. Waar de angst schuilt. Dwars door de ideeën over keurig, nooit je vuile was buiten hangen en hoe het zou moeten zijn. Langs volgens het boekje. En voorbij goede moeders, vrouwen, zielsmissies zijn. Er – ongemonetizede - woorden over schrijven. Barstensvol bedoeling.
Wat ik kan doet er eigenlijk niet toe. Ik hoop nog veel leuk werk te mogen doen, vele projecten te organiseren, veel te mogen delen en creëren. Maar als er een dag komt die ik niet uit kan leven tot het eind, hoop ik met heel mijn hart te kunnen zeggen; ik heb volhartig liefgehad. En dat was de bedoeling.
Commentaires