Een vrouw met ongestoord wiegende heupen in de sprinter naar Utrecht Centraal. Het opgetogen ritme van haar dag.
Vingers op blote huid. Het eerste biertje in de zon. Vieze chips en een broek op rokjesdag.
Een kind en een croissantje, maar vandaag niet hier bij mij. En nog één, klein maar schitterend verstopt in mijn hart. Toch bloemen treffen op mijn tafel en kadootjes krijgen wanneer het kan.
Een verrassingsknuffel, een gestolen moment. Het leven gekregen hebben. Het leven gegeven hebben.
Niet alleen vandaag is moederdag.
(En komt er ook een moedernacht?)
Een open raam, een stoplicht, mijn favoriete glimlach in de zijspiegel te zien. Op weg naar potgrond en een tomatenplant. Oesterzwamkroket in het verschiet.
Om de hoek leeft een vriendin van een vriendin haar laatste stukje leven. Deze dag misschien haar laatste dag.
Me voornemen om dingen nooit voor lief te nemen. Het vergeten. Het opnieuw weer weten.
Het zeggen. Een warme blik. En daarna even zeuren, gewoon omdat het kan.
Leegtes. Kleintjes. Grote.
En daaromheen.
Alles zo barstensvol lievelings.
