Ik kwam met de trein en was te vroeg. Mijn favoriete tweedehands kledingwinkel ging vlak voor mijn neus dicht. Een heel ziek hondje thuis is nou eenmaal belangrijker dan een laatste klant van de dag. Ik liep om ondoorgrondbare redenen de Zara in en herinnerde me meteen weer waarom dat altijd een slecht idee is. De goedkope geur, de nèt niet kwaliteit en de wetenschap van de productieomstandigheden aan de bron. Ik werd overvallen blijheid; wat een feest van rust om tussen al deze rekken vol nieuwste trends te lopen zonder iets te hoeven van mezelf. Ik heb een kledingkast met een beperkt aantal écht mooie items. Tenminste, dat vind ik zelf dan. Tijdloos en duurzaam. Ik dacht: 'Dit zal ik mijn dochter ook leren.' Ik zag ons samen lopen door de winkelstraat, net zoals mijn moeder met ons deed. Met aan elke arm een tas en een drankje op het terras in het vooruitzicht. Het klinkt misschien gek maar een milliseconde of twee was het zo. Tot het tot me doordrong. "Oh fuck... ik heb geen dochter." Of tenminste, niet meer, niet écht, niet hier met haar handje in de mijne. Ik voelde me betrapt in een fata morgana en lag gevoelsmatig spontaan onderaan de roltrap waarop ik stond. 'Maar ik heb wel een zoon!' en ik hees mezelf gevoelsmatig weer overeind. Ik stelde me voor hoe ik arm in arm met hem door de winkelstraten zou struinen en ik wist dat het nooit zou gebeuren. Toch moest ik glimlachen. Zo werd de roltrap een rollercoaster.
Nog steeds krijg ik dagelijks 'Notes of the Universe' in mijn inbox.
Hearts don't actually break, Ramona, but sometimes they're forced to grow so fast, it feels like they have.
Sorry about that,
The Universe
For every heart ache, Ramona, you feel deeper, love greater, and glow brighter. Yeah, which means right about now, you're blazing.
The Universe heeft makkelijk praten denk ik... maar toch bekruipt het met hetzelfde gevoel als bij het lezen van een horoscoop. Ik weet dat miljoenen mensen dezelfde boodschap krijgen en toch lijkt het precies vandaag alleen voor mij geschreven. Ik zal niet gelijk zeggen dat ik brighter glow dan ooit want volgens mij is die trofee weggelegd voor mijn drieëntwintig jarige jonge, wal-en rimpelloze en gelukzalige zelf op reis door Azië. Maar als ik nu terugkijk op het moment dat ik moest loslaten wat ik het allerliefste wilde houden, lukt het me om te zeggen dat ik iets kreeg waarvan ik niet wist dat ik het nodig had. Met deze rauwe en ongeplande ontmoeting met de dood kroop het leven dichter op mijn huid dan ooit. En met het breken van mijn hart voelde ik een diepte ik nog niet eerder had ontmoet. Mijn lieve familie opende zich, samen plantten we een magnoliaboom in onze tuin. Mijn lieve vrienden toonden zich rotsvast en waren er, met liefde, aandacht en kaartjes op de mat. En mijn lief en ik waren heel erg samen. En we maakten grotere ruzies dan ooit. Je zou het inderdaad 'blazing' kunnen noemen.
Ik word gestretcht. Het is net als met het wél krijgen van een kindje. Groter geluk, dieper verdriet. Grotere radeloosheid en dieper vertrouwen. Groter verlangen dat het anders was en diepere dankbaarheid voor wat er is. (Waarvan overigens alleen de tweede helft van deze zin van toepassing is op het wél krijgen van een kindje.)
Mijn nieuwe postbode ('Ali' voor intimi) komt zo een nieuwe planner brengen waarvan ik vind dat ik hem écht nodig heb. Toch heb ik sinds kort maar één échte 'to do'. En dat is dus precies waar ik al heel lang om vroeg. Mijn stille verhaal is met het schrijven van mijn blogs niet stil gebleven. En ja natuurlijk voelt het kwetsbaar. Doodeng eigenlijk. Want er is zoveel wat iedereen er van zou kunnen vinden. Maar mijn grootste 'heart ache' heeft me vuur gegeven. Mijn kindjes in het licht hebben me de weg gewezen. En het enige wat ik nu kan doen is gaan lopen. Met mijn veel te snel gegroeide hart, een plek creëren voor vrouwen die heel pril of later een kindje verloren in de zwangerschap. Voor alle dromen die verloren gingen. Voor delen, voor heling en voor het vertellen van stille verhalen. Voor het geven van een plek aan elk ongekend kindje. Voor het vinden van vertrouwen. Een 'hoe verder' misschien. En ja mijn hart gloeit en ik voel me licht en vol liefde voor dit proces.
Ik ben dan ook zo dankbaar dat ik volgende week met vier beeldschone, dappere en prachtige vrouwen mag samenkomen om hier de eerste stap in te zetten. Wat een eer dat zij hun verhaal aan me willen toevertrouwen.
(Ik kreeg het overigens nog steeds voor elkaar om aan mijn plan twijfelen...en iedereen die mij een beetje kent zal dit niet vreemd in de oren klinken. Maar.... The Universe was onverbiddelijk duidelijk... hoe? Dat vertel ik je binnenkort.)
En wat betreft die duurzame garderobe voor mijn ontastbare dochter, ik troost me met de gedachte dat 'shoppen' over 15 jaar sowieso helemaal uit is. Dat er kleren bestaan die een leven lang meegaan, vol technische snufjes. Zoiets als automatische afritsbroeken, maar dan stijlvol en tijdloos. En dat wildkamperen of iets met graafmachines dan het nieuwe winkelen is. Ja, zullen we dat afspreken? Dan zit ik dus alvast goed, met onze kleine man.
