Zaterdagochtend. Mijn favoriete moment van de week. Urenlang ontbijten en de krant lezen. Of nou ja, de Volkskrant Magazine ‘wat zou u doen’ rubriek, gevolgd door de blog van Hannah Bervoets met als toetje een kijkje in iemands tot woonhuis omgebouwde kerk of bibliotheek. Om daarna langzaam naar de stad te slenteren voor een kop koffie en een rondje bloemenmarkt. Maar deze ochtend tref ik mezelf fronsend aan bij de overvolle wasmand. En terwijl ik een enorme berg handdoeken in de trommel aan het proppen ben (de donkere kant van mijn prachtige vak als massagetherapeut) zucht ik: “When does it end?!”. De was. It. Never. Ends. Ever.
Later, tijdens de eerste zaterdagochtendkoffie vraagt mijn lieffie waarom ik zo weinig schrijf tegenwoordig. Laat staan teken. Meteen schiet ik in de aanval. Omdat er simpelweg geen tijd voor is! Er is altijd wat te doen: 51 onbeantwoorde emails, bergen administratie en… de was. Ik heb het gevoel dat er pas ruimte is om te spelen als alles klaar en gedaan is.
“Jij verwacht van de verkeerde dingen dat ze ooit klaar zullen zijn. Het hele leven is de was. Het is nooit af.”
Hmmm… raak.
Natuurlijk weet ik dat wel. En is er wel tijd. Ik denk heel even aan de quote “you have as many hours a day as Beyoncé”. Al doet Beyonce vast niet haar eigen was. En vraag ik me af waarom zij nu al voor de tweede keer in mijn blog figureert. Het gaat erom wat ik belangrijk maak. Waarom geef ik de wasmand voorrang boven het heerlijke gevoel van een leeg papier en krijt in mijn handen?
Inmiddels ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat het wegwerken van ‘klusjes’ me een surrogaat gevoel van ruimte en leegte geeft. En daarbij een vleugje controle. “Ik heb mijn leven helemaal onder de knie hoor! Tot in de puntjes!”
(Serieus, toen ik het programma ‘DWANG’ keek begreep ik opeens waarom mensen tot dat punt komen. Het ultieme gevoel van controle – hoewel volledig kunstmatig – bij een extreem opgeruimd en schoon huis. En controle is veiligheid. En zekerheid. Ondanks dat je stiekem heus wel weet dat er niets zeker is, behalve dat je ooit dood gaat. Maar dat wil je dan vooral niet voelen.)
Dus doe ik klusjes en wasjes, om bezig en in control te zijn. En in de hoop dat er straks een moment van leegte komt. En pas als deze leegte er is, dan sta ik mezelf toe te schrijven of tekenen. Maar, net zoals de bodem van de wasmand zelden te zien is, komt dit moment bijna nooit. En is er weer een week voorbij.
Bij de tweede koffie besef ik me weer wat ik blijkbaar vergeten was. Namelijk dat: 1. Elke vorm van controle nep is. En dat volledige overgave je meer houvast geeft dan welke vorm van controle dan ook. 2. Elk moment zo leeg kan zijn als ik het zelf maak. Het gaat erom: wat kies ik nu? Wat sta ik mezelf toe?
Ik wil niet wachten tot het nieuwe jaar met het maken van een mooi voornemen. Na de koffie dwaal ik met een vriendin over de kerstmarkt op de Mariaplaats en neem heel bewust de tijd om het kerstgezang, de lichtjes en de glühwein in me op te nemen. Vanavond kies ik ruimte. Vanavond ben ik Beyoncé. Vanavond schrijf ik. De was komt morgen wel weer.
