Dit weekend ontdekte ik iets moois over mijn buurman. Maar ik ontdekte het te laat. Het was op de dag van zijn crematie. Toen ik de aula binnenliep werd een liedje van Dolly Parton gedraaid. De tranen sprongen in mijn ogen. Niet door het liedje in het speciaal of door het overlijden van mijn buurman. Maar doordat ik me besefte dat er de afgelopen zeven jaar iemand naast me heeft gewoond met net zo’n gekke muzieksmaak als ik. En dat ik dat niet wist.
Los van het feit dat er niet zoveel andere country fans in mijn leven zijn (en daar snap ik dus helemaal niets van…) raakte dit me op een diepere laag. Natuurlijk hebben we praatjes gemaakt, elkaars pakketjes aangenomen, heb ik hem ooit soep gebracht en zijn huis van binnen mogen bewonderen. (Het was een klein museum vol prachtige verzamelingen van overzee.) Maar heb ik in die jaren echt geweten wie er naast mij woonde? Kende ik zijn verhalen? Heb ik daar ooit echt aandacht voor gehad? Nee.
In mijn praktijk voor massagetherapie & reiki is aandacht het sleutelwoord. Aandacht voor je lichaam en wat daar te voelen is. Aandacht om naar binnen te keren, contact te maken met je kern en te ontdekken waar je zo makkelijk aan voorbijgaat. Aandacht om te horen wat je lijf vertelt. Dat zijn de Stille Verhalen die steeds opnieuw ontdekt worden. Ik vind dat heel mooi en waardevol. Aandacht is hier een vanzelfsprekendheid.
Dan zie ik mezelf in gedachten verzonken door de supermarkt sjezen. Ik gris een zak worstels (of ok…chips) van de plank en bots daarbij tegen iemand aan. Bij de kassa beantwoord ik nog snel even een appje terwijl ik met een half oog de kassajuf bedank. In de trein vervolg ik mijn weg op social media. Ik bedenk me dat ik die ene vriendin nog wil bellen en vergeet het meteen weer. Vol haast irriteer ik me aan die slome in-de-weg-lopende voetganger of die slak in het verkeer. Het zijn van die dagen dat ik me voortbeweeg in een soort snelle luchtbel. Uit contact, op weg naar het volgende moment, op weg naar het volgende vinkje op mijn to-do lijst. Herkenbaar? Of ben ik de enige die hier mee worstelt?
En nu ik schrijf en nadenk over aandacht komen er in mijn hoofd grote thema’s voorbij. Over dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Over wat ons mens maakt. Over ons hart. Over echte verbinding. Over compassie en mildheid. Over dat iedereen die je ontmoet liefheeft en liefde heeft verloren. Gelukt kent en verdriet. Worstelt met vragen en dromen nastreeft. Net als jij. Net als ik. Ook het meisje bij de kassa, je buurman en de slak in het verkeer. Ik denk na over hoe makkelijk het zou zijn compassie te voelen als we ons dat bij elke ontmoeting zouden herinneren.
Ik zou uren kunnen uitweiden (en heb het stiekem toch een alinea gedaan.) Maar ik bedenk me: echte aandacht hoeft niet groots en meeslepend te zijn. Echte aandacht zit juist in kleine dingen. Een kaartje, een belletje, een avond thee en verhalen bij de open haard. Met misschien wel Dolly Parton op de achtergrond.
Met de tranen in mijn ogen besefte ik me dit weekend dat ik meer aandacht had willen hebben. Dat aandacht vanuit je hart je verbindt met de mensen om je heen. En daardoor met het leven. Dat het juist die dingen zijn die je je later herinneren zult. En dat een heel klein gebaar een enorm verschil kan maken. Clichés zijn niet voor niets clichés.
Dus besluit ik om meer aandacht te hebben.. of te geven. Om oprecht te kijken als ik iemand ontmoet. Om nog beter te luisteren en te observeren als ik de vraag stel hoe het gaat. De tijd te nemen om echt stil te staan bij de ander. Ook als ik het druk heb en de to-do lijst eindeloos is. (En die to do lijst komt bovendien sowieso nooit af dus wat maakt het uit? Het leven is net een wasmand.) Een kaartje, een glimlach, een lieve wens voor het slapengaan. Simple as that.
Toen we na de dienst de roos op de kist mochten leggen sprak een vrouw de volgende woorden: “Ik wens dat jullie dit niet alleen doen met jullie hand maar vooral met jullie hart.” Daar werd ik stil van. Ik wens de wereld dat we elke handeling, elk gebaar, elk oogcontact en elke ontmoeting met ons hart kunnen doen. En op momenten dat ik het vergeet wens ik mijzelf dat ik me het op tijd weer herinner.
In mijn beleving is Dolly iemand met een eindeloos groot hart. Iemand die overal tijd voor heeft en altijd gezellige praatjes maakt. Het maakt me niet uit of dit echt zo is of niet. Als ik weer door de supermarkt sjees of ik in de waan van de dag verlies waar het echt om draait zal ik mezelf stiekem de vraag stellen: “What Would Dolly Do?” En dan zal ik dat doen.
Het is overigens aan te raden de WWDD-vraag niet toe te passen op andere aspecten van je leven. :)
