Dit is een (iets te lange maar ik kon het niet laten) ode aan een gebroken hart.
Ken je dat? Dat je de krant leest en je blik opeens vertroebeld wordt door een paar waterlanders? Dat je op straat loopt, een voorbijganger in zijn ogen kijkt en een steek van verdriet voelt in je hart? In de FLOW lees ik een artikel over een Nepalese vrouw Manu die uitgehuwelijkt wordt en vervolgens alles verliest wat ze heeft, inclusief haar dochter. De tranen springen in mijn ogen. En.. snel blader ik door naar de volgende kleurrijke bladzijde met nieuwe spulletjes om jezelf te 'spoilen'. Minstens de helft van wat ik zie wil ik kopen.
Vanmiddag vertelde iemand me over de Marktplaatspoëzie van Jan Hoek. Hij verzamelt de meest ontroerende advertenties die hij treft in de categorie 'Advies en Oproepen'. Ik ontdek er een ongemakkelijk pijnlijke vraag om hulp van Jolanda. Ze voelt zich vreselijk alleen en angstig en weet niet meer wat ze moet doen. Ik kan er niet eens over nadenken hoe het is om Jolanda te zijn. Dat je volledig in stukjes ligt en dat Marktplaats dan je laatste optie is....
Het is niet de bedoeling dat dit een blog met een grijze wolk wordt. Want het leidt uiteindelijk naar iets moois en bovendien voel ik me heel dankbaar voor en blij met mijn leven. Maar als ik hier echt bij stil sta dan breekt mijn hart. Is dit nou 'werltschmerz'? Ik voel verdriet om hoeveel pijn er is in alle harten in de wereld. Om het gemis, het verliezen van of het ontbreken van de liefde. Ik sta er inmiddels om bekend dat ik nooit op de hoogte ben van wat er speelt in de wereld, simpelweg omdat ik besloten heb dat ik de dag niet huilend bij het ochtendnieuws wil beginnen.
Niemand zit te wachten op een gebroken hart. En we doen er ALLES aan om dat te voorkomen. We hebben de meest vernuftige techniekjes als het gaat om het omzeilen van pijn. We lachen er hard overheen. Leiden onszelf af met mooie plaatjes op Instagram. We gaan de confrontatie met onze partner uit de weg zodat we niet afgewezen worden.
Hebben we niet allemaal geleerd om sterk te zijn? Want, zo schrijft Griet Op de Beeck in de Volkskrant magazine: 'Wat dat is toch waar we bewondering voor hebben in dit leven: voor de dapperen, de doorbijters, degenen die na elke val heroisch weer rechtop krabbelen"
Dus stormen we door. Verbijten we verdriet. Leiden we onszelf af. We nemen ons voor ons niet van onze kwetsbare kant te laten zien. We bouwen muren. Verstoppen onszelf. Want ons hart is al zo vaak gebroken, dat laten we ons niet nog een keer gebeuren. En we zijn er uitmuntend goed in. In onze kleine bange brein schuilt een briljant architect. We hebben prachtig ingewikkelde constructies van muren om ons hart gebouwd. En als iemand aan de deur klopt of langs de muur schuurt trekken we ons nog iets verder terug. Hoog, droog en veilig. Maar ook: donker en stil. Er kan geen licht naar binnen. Er kan geen licht naar buiten. Dat is het geluk wat het voorkomen van een gebroken hart ons brengt.
‘To avoid a broken heart we are living in a state of brokenheartedness’ – Gangaji.
Ik vraag mezelf af: is dit hoe ik het leven wil doen? Mijn motto is altijd ‘Leef de liefde. Lief het leven’. Maar wat betekent dat eigenlijk? Ook ik vind het doodeng om me echt tot diep in mijn hart te laten raken. Als ik een golf van verdriet om het verdriet van de mensen om me heen voel heb ik al snel naar mijn telefoon gegrepen om even op Instagram te kijken. Ik heb de neiging om na een relatiebreuk snel door te rennen. "Ik voel niets hoor, met mij gaat het top!"
Als iemand dichtbij komt en me in mijn ogen aankijkt heb ik soms opeens een stapje terug gedaan. Als vriendinnen vragen hoe het gaat lukt het me prima om over mezelf te vertellen. Maar durf ik mezelf ook volledig te laten zien en kwetsbaar te zijn? Nee.
Ik besef me steeds meer, als ik echt in liefde wil leven dan betekent dat volledig bereid zijn mezelf te laten raken. Alle muren afbrokkelen. Mijn hart te laten breken. Keer op keer. Miljoen keer.
'The wound is the place where the Light enters you.' - Rumi
Klinkt prachtig. Maar het voelt nog een beetje rauw. Alsof ik dan als een soort open wondje de wereld in ga. Joehoe… loop er maar overeen hoor! En neem gerust je potje zout mee!
Maar ik besef me: mijn hart is toch al gebroken. Dat klinkt heftig maar het is de waarheid. Net als het jouwe! Kleine deukje, barstjes, scheurtjes. Niet alleen in relaties maar elke dag als je jezelf afgewezen of even niet goed genoeg voelt. Steeds als je het nieuws kijkt en echt laat binnenkomen wat je ziet. Elke keer dat je iemand verloren hebt. De wereld is een cocktail van liefde, verwondering en allesverbrokkelend hartzeer. We hebben allemaal een gebroken hart en het zal in het leven nog heel veel vaker gebroken worden. Het ergste van alles: there is no way back! Je hart wordt niet minder gebroken door het te beschermen. Je hart ‘onbreken’ kan niet. Er zal altijd pijn zijn. En so what?
Ja so what eigenlijk? Ik weet inmiddels dat als ik pijn, verdriet of juist vreugde voel ik er niet in hoef te verdwijnen. Ik ben het niet, ik hoef het niet vast te houden en ook niet weg te duwen. Ik kan het gewoon observeren, omarmen en loslaten. Ik heb twee opties: pijn voelen en snel een muurtje metselen. Of pijn voelen en een muurtje afbreken. Mezelf beschermen en daardoor niets meer voelen. Of me laten raken en het leven voluit ervaren. En toch vind ik het eng.
Als je leven gaat om het beschermen tegen pijn, draait je leven om lijden.
Als je bereid bent je over te geven aan het leven ben je trouw aan datgene wat altijd trouw is aan jou: de liefde. - Gangaji
Het is dus een kwestie van kiezen. Immuun worden voor hartzeer voor of intiem worden met hartzeer. Net zo lang tot je niet meer bang bent en er geen muren meer zijn om af te breken.
Maar hoe? Hoe dan? Door bereid te zijn elke muur en alles waarvoor je jezelf wilt beschermen onder ogen te komen. Alles. Een gebroken hart, elke afwijzing, eenzaamheid, al het verdriet om het lijden van anderen en al je angst om te verliezen. Alles waarvoor jij en ik muren hebben gebouwd. Alle gedachtepatronen en maniertjes die je hebt ontwikkeld om pijn buiten te houden.
ALLES.
Als je pijn voelt en op het punt staat weg te rennen... stop. Wees stil en laat je hart breken. Als je hart niet meer verder gebroken kan worden. Als al je muurtjes wegvallen. Dat blijft er over wat er altijd is en wat er altijd geweest is. Dat wat jij bent. Liefde.
‘Willingness in letting your heart break a zillion times is living in love’ – Gangaji
Count me in! Ik vind het doodeng maar ik wil gewoon niet meer schoorvoeten. Want elke keer dat ik me durf laten raken is een kans om een muurtje af te breken en liefde te laten stromen in mijn hart. Te voelen dat ik leef.
Of zoals Griet in de Volkskrant zegt: 'Laten we onthouden dat we meer aankunnen dan we denken als we het maar durven toelaten. Daarna begint vrijheid zoals we ze nooit eerder hebben gekend.'
