Gisterenavond, mijn laatste uren als dertiger. Een mooi moment om te mijmeren over het leven, alles wat daarin gebeurde en hoe het er nu voor staat. Ja, je bent zo jong als je je voelt en ‘age is just a number’ maar kan ik me toch niet aan het gevoel onttrekken dat ik naar een nieuwe levensfase aan het worstelen ben.
Ik herinner me dat ik tien jaar geleden met een kort interview in de COSMOPOLITAN stond, vergezeld door een ongemakkelijke fotoshoot. Het betrof de rubriek ‘30’, over hoe het voelt om dertig te worden, waar je trots op bent en waar je jezelf ziet over tien jaar. Yep, NU dus. Mijn toenmalige plan voor mijn toekomstige ik is nèt niet helemaal uitgekomen. Of beter gezegd, op wat pietluttige details na is ALLES anders dan verwacht. Nu zou dat reden kunnen zijn om bij de pakken neer te zitten. Dat gebeurde dan ook eventjes, voor een minuut of tien.
Gelukkig had ik net het boek ‘Middernacht bibliotheek’ van Matt Haig gelezen. Lifesaver. (Samen met een shotje jägermeister.) In dit boek krijgt de hoofdpersoon Nora de kans om in een kwantum fysische bibliotheek al haar mogelijke levens te ervaren. Alles waar ze ooit spijt van heeft gehad kan ze terugdraaien en elke keuze, hoe miniem ook, zal leiden tot een totaal ander pad. Ze kan kiezen om te ervaren hoe het is als ze wél met haar vriendin naar Australië was gegaan, wél rockster was geworden, wél met die ene man koffie was gaan drinken, wél gletsjeronderzoek had gedaan. In dit boek (en wie weet in het echt) bestaan alle tijdslijnen naast elkaar en alle mogelijke levens ook. De uitkomst is natuurlijk een inkoppertje; ze komt tot de conclusie dat elk leven bestaat uit hetzelfde spectrum aan ervaringen en emoties; euforie en verlies, blijdschap en teleurstelling. Het ene lever is fijner, voller, uitdagender of passender dan het andere. Maar uiteindelijk kiest ze toch voor het hare, het leven waarin ze zich al bevond. Omdat het voelt als eigen, van zichzelf, als thuis. Het is een ode aan het leven, ook als dat gebreken vertoont. Ik vind het een fijn idee. Dat ik mogelijk op een andere tijdlijn wél beroemd kunstenaar ben, op Pinkpop heb gespeeld, getrouwd ben met drie kinderen, een enorm succesvol bedrijf heb opgericht, de hele wereld ben rondgereisd en alles heb gezien. En hoezeer ik mezelf hiermee ook fop, het geeft me toch de geruststelling dat ik al die dingen niet meer hoef te doen. Al die levens zouden ongetwijfeld heel vervullend en leuk zijn. Misschien leuker of spannender dan het leven waarin ik dit stuk schrijf. Toch zou ik niet willen ruilen. Want dit leven barst van de onmisbare rijkdom waar ik nou eenmaal mijn hart aan verknocht heb. Ik heb mijn diep ontroerende, geheel eigen, totaal onmogelijke en allerschattigste lieve kleine grote Evan, mijn grootste leermeester en mijn meest waardevolle geschenk op aarde. En zijn fantastische (ook totaal onmogelijke) lieve vader die ondanks alles op mijn verjaardag om zeven uur ‘s ochtends zelfgebakken cheesecake komt brengen. Ik heb de liefste ouders, die geen dag voorbij hebben laten gaan zonder er voor me te zijn. De meest eigenwijze lieve zussen met wie ik lekker alle ‘van Silfhout-trekjes’ mag delen. (Ingewijden weten waar ik het over heb.) Ik heb immer Buufde. Ik heb ‘pulling a Rosie’ geleerd van de enige echte. Al mijn oude vriendschappen en nieuwe vriendschappen, ze stromen over van aandacht, luisterende oren, foute grappen, goede vragen, wijze raad, foute memes, avondjes met lekker eten en biertjes rondom het vuur, herkenning, nieuwsgierigheid, nieuwe avonturen, oude tradities en liefde. Dat je gebeeldbeld wordt vanuit Friesland en de feesthoedjes en toeters van het scherm spatten. Dat je samen op ITGWO in de zee springt. Dat je vijftien minuten durende voicememo’s inspreekt. Spontaan naar Parijs rijdt om de beste croissant te proeven. Samen je kont eraf danst, ook al is dat in een verlaten vakantiedorp in Texel. En dan een beetje aangeschoten liefdesverklaringen naar elkaar uit. Dat je gewoon zo blij bent dat iedereen bestaat.
En, last but not least, ik heb mezelf. Ik heb een rugzak vol met levenslessen, stapels veerkracht en een groot hart. Ik leer mijn eigen pad te volgen, al is het soms een rocky road. Het is zoals Tabitha (of oorspronklijk Harrie Jekkers, maar die vind ik irritant) zingt in ‘Ik hou van mij’.
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen Ik hou van mij, van mij kan ik op aan Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan!
Dus popster, gevierd instagram influencer, wereldberoemd kunstenaar? Allemaal leuk. Maar doe mij deze maar. Hopelijk nog vele vele jaren. <3
