Een tijdje terug sprak ik met een heel lief iemand over groots en meeslepend leven. En wat dat dan in zou moeten houden. Het ‘eruit halen wat erin zit’. Het grote ‘ leven alsof het je laatste dag is’. YOLO-en tot je erbij neervalt. Hoe doe je dat eigenlijk? En wil ik dat eigenlijk wel?
We worden elke dag (vooral via internet) uitgedaagd om méér te doen. Je dromen na te jagen, de lat hoger te leggen, dat grote huis te manifesteren en vooral te genieten. Ja genieten vinden we heel belangrijk. De ene na de andere challenge duikt op. En eerlijk is eerlijk, ik pik er soms ook één mee. Want, zo geloof ik, deze keer ga ik elke dag braaf alle opdrachten doen. Zodat ik aan het einde van de maand opeens wel meditatieroutine heb / veel lichter leef / moeiteloos al mijn dromen realiseer / een miljoenenbedrijf run / en vooral echt veel meer geniet. Meestal doe ik de eerste dag trouw wat er gevraagd wordt. De tweede dag lukt ook nog wel. De derde dag denk ik; straks, als ik even tijd heb. De vierde dag markeer ik het mailtje als ‘nog te doen’ en de overige dagen verdwijnen in de folder ‘nog lezen’ of direct in de prullenbak.
(Met uitzondering van de ‘opruimchallenge’ van Smart en Sexy trouwens. Er zijn deze maand wel 20 vuilniszakken weggegaan. Groots en meeslepend opruimen, dat lukt dan weer wel.)
Blijkbaar ben ik niet zo goed te trainen in het ‘alles uit mijn leven halen’ of ‘het leven van mijn dromen leven’. Maar… misschien is het leven van mijn dromen wel gewoon het leven wat ik nu heb. Want vind ik het niet het fijnst op de meest alledaagse dagen? De verloren lanterfanter zondagmiddag? De ‘zal ik koffie voor je maken’ dinsdag? De ‘Yes het is vijf uur’ vrijdag’?
Dit grootse inzicht kreeg ik toen ik het haar van mijn neefjes stond te föhnen. Na een dag ravotten van Kwik, Kwek en Kwak was een douche pure noodzaak. Maar met nat haar naar bed is niet fijn dus…. er moest en zou geföhnd worden. Tijdens het het blazen herinnerde ik me opeens hoe mijn moeder altijd even onder mijn pyamashirt föhnde en dat je shirt dan heel grappig bol kwam te staan.. En hoe fijn dat was, zo’n warme rug. Ik besloot, niet zonder succes, dezelfde truc toe te passen enn ik wist opeens; dit is dus waar het over gaat.
Mijn ouders hebben ons meegenomen naar de meest fantastische vakantiebestemmingen en pretparken. Maar wat herinner ik me met een glimlach? Föhnmomenten. Op zondagochtend tekenfilmpjes kijken in bed. Paaseitjes zoeken in het bos. Rollen over het gras. De simpele dingen. Waar geen spreekbeurt over te houden was. Waar eigenlijk niet echt iets over te schrijven of vertellen viel. Gewoon omdat het zo gewoon was.
Simpel leven. Zonder dat ik meer uit elke dag hoef te halen. En ja natuurlijk, met wensen en dromen, die vanzelf komen als de tijd er klaar voor is. Genieten, niet op de momenten dat het van je verwacht wordt maar als je staat te grinniken om een binnenpretje bij de afdeling schoonmaakmiddelen in de Jumbo.
Terwijl ik dit schrijf schenkt vriend een Wieckse Witte 0,0% in op een stralende zondagmiddag. Ik had vandaag naar de Culturele Zondag kunnen gaan. Naar het strand kunnen rijden. Verre reizen kunnen plannen. Maar in plaats daarvan heb ik in de tuin gewerkt, in de tuin gezeten en oh ja.. de schuur opgeruimd.
Fijn steeds meer te ontdekken dat mijn geluk in kleine dingen zit. Zeker nu er een klein mensje in mij groeit wat op zich al het aller grootste en meeslependste is dat er bestaat.
En wat een opluchting dat straks, naast alle uitjes naar pretparken, een paar minuutjes föhnen ook gewoon punten scoort. Dat simpel leven misschien wel grootser is dan het meest meeslepende avontuur.
YOLO.. zei mijn vriend vandaag toen hij zijn broodje belegde met eiersalade, rauwkost, geraspte kaas en daarbovenop een dikke laag tex-mex saus. Ik moest lachen en ik dacht terug aan het ‘groots en meeslepend gesprek’. Als dit YOLO is, dan ben ik er misschien wel heel goed in.

Comments