Ken je dat? Eindelijk een heerlijke avond helemaal voor jezelf. Je zet je telefoon uit, klapt je laptop dicht en pakt een dik boek uit de kast. Pot thee en plak chocola erbij…zo. Jij zit. Maar al snel komt de onrust aan je knagen en voor je het weet tref je jezelf in opperste staat van alertheid aan omringd door diverse lichtgevende schermen en geluid. En nee het is helaas niet je e-reader. Een avondje voor jezelf is toch niet zo makkelijk als je dacht.
Een vol en druk leven, daar weten we wel raad mee. We vliegen van hot naar her en vullen de dagen letterlijk met afspraken en geluid. Een lekker muziekje op de achtergrond, een serietje tussendoor. Soms klagen we er een beetje over maar niet te vaak of veel. Want ookal roepen we zo hard dat we behoefte hebben aan rust en stilte, we weten eigenlijk niet zo goed wat we er mee moeten. Een hutje op de hei of een tiny house is hotter dan ooit maar zou je het er echt in je eentje volhouden?
Ben jij wel eens langere tijd echt stil geweest?
Een paar jaar geleden besloot ik op retraite te gaan. Een weekend met veel mindfulness, yoga- en klankoefening. En stilte dus. Drie dagen lang je mond houden. Met uitzondering van 1 uurtje (prachtige) groeps-OHMS en andere klanken. Oh ja.. zonder telefoon. (Al kon je die wel stiekem onder je kussen verstoppen.)
Misschien hoop je nu (net als ik hoopte) dat het één grote stille maar oh zo euforische ervaring was. Dat was het niet. Het was confronterend. Om in de stilte de oorverdovende wervelwind aan gedachtes in mijn hoofd te horen. Het was frustrerend. Om niet te kunnen praten over alle vragen die ik had. En het was bovenal ongemakkelijk. Om tijdens het eten een snufje zout te willen vragen maar niet te durven omdat je bang bent dat je stem te hard zal klinken. Dan maar zonder zout je eten kauwen en je best doen niet te veel te smakken.
Met vreemden stil zijn in dezelfde ruimte is als een eerste date; dat iets te lange moment tussen twee gespreksonderwerpen in. Koortsig zoek je naar de volgende vraag of grappige opmerking. Het duurt, net als in een relatie, echt even voordat ongemakkelijke stilte gemakkelijk wordt. Voordat er niets meer hoeft opgevuld te worden. Tik..tak..tik..tak… Stroperige minuten glijden langzaam voorbij.
Tot dat ene moment.
Het moment dat er iets verandert. Er geen gespreksonderwerp meer hoeft te zijn. Dat de stilte welkom wordt. Het woeste waaien steeds meer gaat liggen en je de wind voorbij laat gaan. Je de ander niet meer hoeft te entertainen. De vragen in je hart gaan slapen of onopgelost wakker mogen zijn. Je niets meer hoeft. Dat er aandacht is. Dat je ontspant en je opeens gewoon kunt zijn.
Het moment dat je zachter wordt. Helderder. Heel dicht bij jezelf komt. Je de stem van je hart hoort en liefde voelt borrelen in je hele wezen. Dat je dankbaar bent voor zoiets simpels als de zon op je gezicht. Dat het goed is. Je thuiskomt op de plek in jou die altijd stil is. Dat je voelt dat je liefde bent.
De stilte ontrafelt. Kleedt je uit. Ontdoet je van alle opschmuck. En daar ben je dan.
Ik voelde me kraakhelder en zacht tegelijk. Ik zou nog dagen kunnen blijven en opeens vloog de tijd voorbij. Natuurlijk had ik nog steeds vragen, onzekerheden en uitdagingen. Maar ze mochten gewoon bij me blijven. Ik hoefde er niets mee.
Tijdens de laatste maaltijd konden we onze ervaring delen. Ik wilde niet. Niet delen, niet praten, mezelf niet hoeven afvragen wat ik zeggen zou. Ik had zelfs geen zout meer nodig. En zo bleek de stilte het mooiste wat ik ooit had gehoord.
Wil je ook ervaren wat de stilte met je doet? Ook in 2017 organiseert Stille Verhalen weer een Stilteweekend. Van 10 t/m 12 november 2017. Een weekend met yoga, massage, heerlijk biologisch eten, natuur, veel vrije tijd en natuurlijk stilte. Een hele fijne manier te ervaren wat een weekend zonder afleiding en gesprek met jou kan doen. Op een prachtige locatie in het Friese Hemelum. Met open haard en.. een lief kadootje.
Sssht...