Er hangt een ingelijste poster in mijn keuken. Al zo lang dat als je hem weg zou halen, je wordt aangestaard door een vergeeld vlak. In een poging hem weg te gooien omdat hij geen joy sparkte heb ik het geprobeerd, een uurtje. Geen porem. Op de poster staat in grote letters: Do Small Things With Great Love. Hij zou niet misstaan op ‘Met je LeenBakker huis.’
Do small things with great love. Bewust stil staan bij en met liefde uitvoeren van de kleine dingen. Heel Japans en zen. Vaak nam ik het me voor en meestal rond de jaarwisseling een beetje extra. En soms lukte het, maar veel vaker niet. Tot opeens kleine BamBam er was, ons kleine wildebrasje. (Nee zo heet hij niet echt. Wie ooit de Flintstones keek weet kan zich er wel iets bij voorstellen.)
(Een baby valt natuurlijk per definitie in de categorie ‘kleine ding, grootse liefde. Al had ik nooit kunnen bevatten hoeveel liefde dan precies. Echt heel veel dus. Niet te doen. Het lijkt soms alsof het gewoon niet past allemaal. En dat gaat allemaal vanzelf. Toch zou ik ook graag een stuk schrijven over alles wat er, naast deze explosie van liefde, met je gebeurt in de eerste weken na de komst van zo’n kleintje. Het is dat ik me voorgenomen had geen momblogger te worden want anders had ik nog wel een boekje open kunnen doen.)
Maar daar is hij dan dus, je BamBam: Koud geworden thee, in dertig seconden je eten naar binnen schrokken, tijdelijk ernstig verwaterende sociale contacten, spuugvlekken op je gloednieuwe – online want geen tijd – bestelde trui en spuitluiers (ja dat is wat je denkt dat het is). Wallen tot diep onder je lelijke voedingsbeha, een huis wat eruit ziet als de kamer van een luie student en geen enkele broek die past. Zeven keer per nacht opstaan waarna je meer lauwe koffie drinkt dan goed voor je is om vervolgens in 8 minuten tijd 6 wassen weg te werken en 23 mails te beantwoorden. En ookal wordt je leefoppervlakte steeds overzichtelijker, namelijk de Kruidvat en de vierkante meters van je huis, echt op zijn ZenJapans stilstaan bij de kleine dingen lijkt gewoon onmogelijk.
En toch…..
Mijn lieffie en ik lagen in bed. Tussen ons in lag een enorme berg gebruikte spuuglapjes. “Dit is nu ons leven” zei ik tegen hem. En mijn wereld was liever en groter dan ooit.