Zaterdagavond. Manlief van huis. Een zee van tijd strekt zich voor me uit. Volgens Loesje heeft deze zee het mooiste strand. Ik heb thee, chocola, de zapper en een uit het huis van mijn zus meegegriste Flow. Of ik hem alsjeblieft niet wil teruggeven. Ik lees iets kleins, iets over ontspullen. Kunnen we dat woord nog horen? Ik bedenk me dat ik het Marie Kondo principe veins maar stiekem al opgegeven heb. Ik ben nou eenmaal een sucker voor mooie, sentimentele en potentieel handige dingen. Ik blader door. "Zo verover je de tijd terug". Kon het maar... en een vleugje pijn ontsnapt. Een artikel over Vasalis volgt en voor het eerst zie ik het gezicht van de vrouw die Oppervlak dichtte, woorden die zoveel voor me zijn gaan betekenen. Ik lees dat we meer gedichten moeten lezen. Opeens wil ik een dichtbundel. En wel nu. Maar waar? En welke dan? Ik ontdek dat er mensen zijn die complimenten geven 'for a living' en die tijd maken voor stapels handgeschreven brieven die de wereld over reizen. Of die zelf de wereld over reizen. Een aantal zoete herinneringen vechten zich vrij.
Dan vertelt Carl Cederström dat het idee van zelfontplooiing en najagen van geluk ons vooral ongelukkig maakt. Beter richt je je leven in naar de waarden die je belangrijk vindt. Ja, natuurlijk, dat wist ik al. Koortsig zoek ik mijn brein af naar wat mijn waarden ook alweer zijn. Eigenheid. Oh ja en liefde. Iets met zuiverheid en ook natuur en creativiteit. Vandaag heb ik mijn zoontje een uur tv laten kijken en ik heb een bak pruimen weggegeven, leef ik nu mijn waarden? Er volgt een artikel over Maya Angelou. Wat een vrouw, wat een inspiratie, wat een veerkracht. En wat stom dat ze staande ovaties eiste! Oepsie. Dit kan ik dus echt niet denken want ja halloooo; Maya Angelou! Ze kreeg van Obama de 'medal of freedom' en ik vraag me af of ik niet ook nog veel meer moet betekenen. Iets groots. Ofzo. Maar juist als je je opgejaagd voelt dan moet je een 'not-to-do' lijst maken, leer ik op de volgende pagina. Ik zie heel eventjes voor me hoe ik toch niet iets echt belangrijks ga doen en bovendien het huishouden nóg verder laat verslonzen. Al herken ik het druk zijn met onbelangrijke dingen, ik vraag me af of ik me echt rustiger voel als ik dit laat. Mijn flow begint in een rap tempo af te brokkelen en ik begrijp opeens waarom mijn zus zo scheutig was met geven. Eindelijk bevrijd!
Ondertussen vraagt het magazine me wat mijn lievelingswoord is. Ik hou van woorden maar nu ik opeens moet kiezen stapt alleen 'lievelings' uit de rij. Ik zie een plaatje van een verlaten meer met een hert in Zweden en wil er spontaan naar toe. Er komt een auto zonder uitlaat al tuuterend langs het raam gescheurd en ik wil bovendien emigreren. En dan hoor ik ons knulletje door de babyfoon: "Droompje! Ik had een droompje!" Vrij vertaald betekent dit dat er niets aan de hand is maar dat meneertje graag een knuffel wil.
Ik loop naar boven en zie hem geflankeerd door Bobbie en Poes zitten in zijn bed. Rommelige haartjes, speentje in zijn handjes. Ik neem hem op schoot. Hij legt zijn hoofdje op mijn schouders en zucht. Zonder woorden wieg ik hem. Lang. Mijn zee van tijd ebt weg, strijkt voorbij en gaat op. En het maakt niet uit. Want ik weet: Jij zal nooit meer zo klein zijn als op dit moment. Jij bent de enige die me vraagt om te stoppen met doen. Jij bent mijn favoriete woord, mijn mooiste gedicht, mijn grootste daad, mijn belangrijkste waarde en mijn mooiste strand in één.
