Loslaten. Ik weet dat je, terwijl je dit woord leest, je de neiging krijgt om iets – de afstandsbediening, je telefoon of wat je dan ook in je hand hebt op dit moment – naar mijn hoofd te gooien. Op zijn minst. Of dat je heel diep moet zuchten. Zo’n zelfde zucht die je zou slaken als je voor de derde keer in een week een onmogelijke vlek maakt in een versgewassen kledingstuk. Story of my life by the way. Zo’n zucht naar boven, waarbij je pony omhoog wappert. Loslaten. De kans is groot dat je het woord niet meer kunt horen, niet meer kunt zien. En geloof me: I feel ya!
Te pas en te onpas gooien we er het “L” woord tegenaan. Een verbroken relatie? Laat het los. Stress op je werk? Laat het gewoon los! Kun je niet slapen? Je moet alles gewoon loslaten. Doe het! Laat los!
En omdat we allemaal weten dat loslaten niet makkelijk is zijn er wel duizenden blogs over geschreven. Over hoe je dat dan moet doen.
Loslaten volgens het boekje Zo kun je bij stress en piekeren je gedachten observeren, de gedachten begroeten en ze weg laten glijden als wolkjes. Je kunt er een positieve gedachte tegenover zetten. Probleem opgelost! Bij situaties die een emotionele impact hebben is het belangrijk dat je al deze emoties omarmt, dat ze er mogen zijn. Vanuit acceptatie kan het echte loslaten beginnen. Woehoe! En dan zijn er nog de dingen die te groot zijn om los te laten. Die moet je dan een plekje geven. Zodat het er wel is maar niet in de weg staat. Ergens op een plankje ofzo. En als dat zelfs niet lukt kun je altijd nog boeddhist worden en het principe dat alles sowieso voorbij gaat omarmen (oh nee, loslaten juist). Onthechten maakt het loslaten een stuk makkelijker. Of beseffen dat alles liefde is, ook hetgeen waar je zo graag vanaf wilt. Dan is alles opeens prima zoals het is en kun jij je weer met leuke dingen bezig houden. Toch?
Loslaten is als Mari Kondo Jazeker, dit is met een dikke cynische knipoog naar loslaatland geschreven. In alles wat hierboven staat zit een (meer of mindere) kern van waarheid en alle manieren en technieken kunnen je daadwerkelijk helpen om ruimte te maken in je leven. Maar waar ik steeds meer achterkom is dat er geen vast recept is voor loslaten. Het ziet er voor iedereen anders uit. En bovendien is het meestal een mess. Plakkerig. Onvoorspelbaar. Een slagveld. Het is een soort Mari Kondo; als je besluit op te ruimen ligt eerst je hele vloer bezaaid met alle kledingstukken en troep die je hebt. Zoiets geldt volgens mij ook voor opruimen op andere gebieden van je leven. Maar waar bij Mari Kondo alles waar je niet meer blij van wordt in een vuilniszak verdwijnt, komen alle andere dingen die je los wilt laten op de meest onverwachte momenten weer aan je kont plakken. (Soms letterlijk…)
Bestaat loslaten wel? Een tijdje terug organiseerde ik met Stille Verhalen een hele fijne herfstige stiltewandeling in het bos. Het thema was: loslaten. Want ook de natuur laat in deze periode alles los wat niet meer nodig is. De zon straalde, de blaadjes kleurden goud. We hoorden de bladeren ritselen, voelden de wind in ons gezicht. Wat was het fijn! Aan het einde was er een moment waarop we, net als de bomen, iets mochten loslaten in het open veld. Zorgvuldig koos ik mijn onderwerp. Ik nam de tijd, in gedachten liet ik het los. Daaaag! Ding. Het was mooi en ik voelde me rustig.
Nog geen twee dagen later was het DING er weer. Gniffelend in een hoekje van de kamer, dezelfde kamer waarin ik weer als een gek aan het werk was. (Want ja, daar ging het over.) Wat deed dat ding daar? Vroeg ik me af, gevolgd door een pony wapper zucht. Loslaten gaat blijkbaar niet op commando. Opeens wist ik niet meer zeker of loslaten wel echt bestaat.
Down & Dirty Bedoelen we niet gewoon transformeren? Veranderen? In plaats van loslaten? Merken dat er iets is wat je geen vreugde meer geeft en dan de moed hebben om opnieuw kiezen hoe jij je leven wilt leiden? Met dichtgeknepen ogen dwars door je angst in het diepe springen. Soms maak je die keuze zelf, soms besluit het leven dat voor jou. Daar ga je… Om vervolgens je volledige gniffelende spokenarsenaal tegenkomen. Alles wat je bang maakt, alles wat je klein houdt, alles wat je vastplakt aan hoe het was, je tegenhoudt op je weg. De ene dag sta je fier rechtop, met vertrouwen in de toekomst. Het volgende moment lig je als een frummeltje op de bank. Soms lukt het en soms niet. Soms word je op onverwachte momenten overvallen door iets waarvan je dacht dat je er klaar mee was. Soms ontdek je een kant van jezelf die je nooit voor mogelijk had gehouden. Je valt, staat op, valt en staat weer op. Je kunt niet anders
Als je transformeert ga je down & dirty. En in dit warrige proces kom je al jouw stukjes tegen. Je donkere gniffelende spookjes, je helderste licht, je grootste angst, dapperste moed en alles ertussenin. Alles wat je ooit hebt ervaren – en voor de quantum fysica fans onder ons: alles wat je ooit zult ervaren – zit in jou, op dit moment. Dat is dus niet los te laten. Want zonder dat ben jij niet meer jij. Er zit dus maar een ding op: kiezen welk stukje van die grote brok jij je de aandacht geeft.
Supermaan Net als de maan. Blauwe maan, supermaan, volle maan, wassende maan. Zelfde maan, steeds anders. Als het halve maan is betekent het niet dat de andere helft verdwenen is. Sterker nog, als die andere helft eraf valt zou ik niet weten hoe het er dan aan toe gaat. Niet best, lijkt me zo. Dus eigenlijk zijn we allemaal een soort maan, alleen hebben we zelf de keuze welk stukje van onszelf we meer licht en aandacht willen geven, in de wetenschap dat de andere helft er ook gewoon bijhoort. Dat is veranderen. Soms lukt het. En soms niet.
En nog even over hierboven he… ik meen het wel als ik zeg dat je sowieso liefde bent. Dat je in essentie pure liefde bent. Neemt niet weg dat het soms moeilijk is dat te ervaren. Zeker niet als je als down & dirty gaat met je gniffelende monsters. Maar dat is ok. Ook dat is liefde.